Josephientje 2019/2020

Kennelijk moet ik dit meemaken en het even laten bezinken. Dan pas kan ik de voordelen er van zien. Ik ben gestrand in dit mooie land. Transavia houdt voorlopig zijn vluchten aan de grond tot 6 mei, dus van teruggaan naar Nederland is even geen sprake. Tja en dan moet je actie gaan ondernemen bij een vliegmaatschappij die nu toch wel in de stress geschoten is. Keuzes maken, wel de goede graag en als ik terugkijk op deze middag dan denk ik dat ik die gemaakt heb. Ik heb een vlucht geboekt voor 7 mei. Laatste stoel, ik kon nog mee, maar moest wel heel snel handelen. Ik heb een plekje bemachtigd dankzij mijn lieve vriendin B die mij even door alle pagina's van Transavia loodste. Ach wat moest ik toch beginnen zonder de toegewijde hulp en steun van al mijn lieve vriendinnen. Ik ben dankbaar blij en trots dat ik ze heb. Ik krabbel nog steeds schoorvoetend stapje voor stapje overeind om weer de oude te worden en met een stuk toegevoegde waarde terug te keren naar mijn eigen schat

                                        Op naar de dokter... In het gemeentehuis van Bufali zit de dokter dit keer, daar is ook het gezondheids-centrumpje gevestigd. Er wordt druk verbouwd aan het plafond en de bouwvakkers lopen af en aan ZONDER mondkapjes!! Ik begrijp hier helemaal niets van en mijn Spaans is nog in een te vroeg stadium om hier iets van te kunnen zeggen. Ik heb hier eigenlijk in welke taal dan ook geen woorden voor! Puck en ik hebben alle voorzorgsmaatregelen getroffen die je maar kunt treffen in deze bizarre tijd.  Mondkapjes op, zitten wij meer dan  1.50 mtr van elkaar, op de koude gang te wachten tot de deur van de dokter opengaat. 'Hoe gaat het' vraagt de dokter met dat grappige Engelse accent. Ik doe een poging en vertel hem dat ik het gevoel heb iets vooruit te gaan, maar dat ik heel erg moe ben en me zo slap als een vaatdoek voel. Dat begrijpt de dokter als geen ander en hij vertelt me dat het inherent is aan de kwaal. De bacterie in mijn longen b

Er is nog geen goeie reden voor een echt feest... Maar ter geruststelling aan een ieder die dit leest,  'La Jo' is niet besmet met het Corona Virus en hoeft dus niet naar het ziekenhuis. Wel moet ik afrekenen met een behoorlijke bacterie die mijn longen ondermijnt. En die ik ongeveer 8 a 9 jaar geleden ook ergens had opgelopen.  Een heftige jongen die zich toen niet zomaar liet elimineren, daar waren een flink aantal penicilline kuren voor nodig en twee kuren prednison. Toen behoorde ik nog tot de verstokte rokers. Ik ben vanaf toen ook meteen gestopt. Best  choice ever. Deze bacterie maakt wel dat ik het bij tijd en wijle stik benauwd heb.  Nog zwaardere medicatie dan die ik al had, wordt vanaf nu ingezet, gewone antibiotica biedt geen soelaas. Mijn bloeddruk baart de dokter grote zorgen. Deze is af en toe zo hoog en fluctueert zo snel, dat is niet bij te benen. Door de heftige medicatie heb ik nu een schimmel in mijn lijf, maar ook daar heb ik nu medicijnen tegen. Ik

Het is zondag 22-3-2020 Weer zo'n bijzondere datum, in een bijzondere tijd. De eerste lading pillen heb ik alweer binnen na een zondags ontbijt met een eitje, waar ik overigens niet zoveel van proef, want mijn mond heeft een schimmel vanwege de medicijnen en mijn tong voelt aan als een stuk grof schuurpapier dat net intensief gebruikt is voor een zware klus en nog nagloeit alsof het in de brand staat.  Ik heb weinig tot geen smaak op dit moment en als ik kijk naar het voedsel dat ik tot mij neem,  zie en weet ik wat ik eet, maar  daar is ook alles mee gezegd, want proeven doe ik het niet.  Mijn weerstand heeft de geest gegeven en mijn immuunsysteem staat op dit moment op een wel heel erg laag pitje. Indringers maken hier dankbaar gebruik van en na jaren nergens last van te hebben gehad, wordt nu alles ondermijnd en steken een aantal nare kwalen weer de kop op die inherent zijn aan een zeer laag immuunsysteem. Mijn lichaam vecht zich door deze transitie periode heen, zoals h

Een update uit... 'Gaat het?' NEE dus, het gaat gewoon NIET! Gisteren een verplicht bezoekje aan de huisarts. Daar kreeg ik te horen dat ik niet voor, maar ook niet achteruit was gegaan. Dat is prettig en in ieder geval iets. Ik slik dan ook braaf alle antibiotica op tijd en de onstekingsremmer, ik puf me suf en ik heb het steeds benauwder. De dokter neemt geen halve maatregelen. Ik krijg meteen een injectie in mijn linkerbil, mijn temperatuur wordt opgenomen, geen koorts, maar dat wist ik zelf al. Wel is er een alarm fase 3 van mijn veel te hoge bloeddruk. 220 maar liefst! Daar schrikt de dokter ook zelfs van. Die bloeddruk moet met onmiddellijke ingang van vandaag omlaag! Plaspillen! ja die stonden ook nog op mijn lijstje, die had ik nog niet in de verzameling.  Ik schik me in mijn lot, want het is niet anders. Mijn hersens zijn een versuffing nabij van al die chemische rotzooi, maar nood breekt wetten.  In de middag mogen wij ons weer melden bij de dokter om te kij

Ik trek even een blik zelfmedelijden open... Gevecht Mijn lichaam vecht Ik voel me jankerig en leeg kwetsbaar en labiel. Ik huil, omdat mijn lichaam vecht met behulp van de medicijnen  die ik afgelopen maandag kreeg Mijn geest doet dit keer niet mee Mentaal ben ik even van de snelweg Ik laat me gaan tot aan de kern tot in de diepte van mijn ziel probeer ik los te laten  Door mezelf moed in te praten. Het valt niet mee op dit moment Ik heb betere tijden gekend Toch weet ik dat ik sterk genoeg ben om ook dit te overwinnen Ik kreeg immers altijd kracht naar kruis Grote kracht huist van binnen Ik adem in me bewust van de hap lucht die mijn longen vult  adem ik langzaam uit en geef de lucht terug.  Heb vertrouwen en houd moed wordt er in mijn oor gezegd. Daar heb ik me bij neergelegd. J©sephientje. 19-3-2020 Ik heb een behoorlijke aanval van astmatische bronchitis waarvoor ik een flinke dosis medicijnen heb gekregen en het bevel om vooral binnen te blijve

UPDATE... Krijg net een bericht binnen dat het Spaanse leger patrouilleert in de grote steden om handhaving van het nakomen van alle maatregelen betreffend het C virus in de gaten te houden. Ikzelf heb nog niet eens richting een grote stad gewezen de afgelopen weken en in een dorp, tja daar komen ze natuurlijk niet. Ik ben ze nog niet tegengekomen dus, maar ik heb wel een OPHOK bevel met onmiddellijke ingang van vandaag gekregen van een aardige en geduldige dorpshuisarts want daar ben ik vanochtend geweest samen met mijn landlady die zo lief was mij even bij te staan. Ons werd eerst een mondmasker aangemeten, wij mochten alleen op de ontsmette stoelen plaatsnemen en waren gelukkig bijna meteen aan de beurt. Wat een aardige en kundige huisarts die nog de tijd neemt voor zijn patiënten en ook geen klok had hangen in zijn spreekkamer, hetgeen op zich al een verademing was. Ik ben een risicofactor kreeg ik onomwonden te horen. Ik heb sinds drie weken een behoorlijke aanval van astma

Trabajos de gorrión español Ik heb zo langzamerhand het gevoel tijdelijk in een volière te wonen en ik vind het een feestje. Ik wordt tegenwoordig elke ochtend wakker gemaakt door het stevige gekwetter van een Spaanse-mus die af en aan vliegt om een nestje te bouwen, of naar zijn jonkies vliegt  om hen te voederen?  Kennelijk zit het, of moet het komen onder de dakgoot die langs mijn keukenraam loopt. Dat raam staat meestal op een kier voor de broodnodige frisse lucht. Toch wel raar, want wanneer ik naar buiten ga om te kijken, omdat de roep van de mus bij tijd en wijle lichtelijk luid en paniekerig klinkt, constateer ik dat er helemaal geen plek is, noch kan zijn langs of onder de dakrand, deze is namelijk nergens toegankelijk om een nestje te bouwen, of toch? Er zitten golfplaten op het dak en in de holle kanten zou natuurlijk een nestje kunnen zitten of gemaakt kunnen worden. Maar dan zou ik op z'n minst toch wat sprietjes of twijgjes moeten kunnen zien? Maar nee, ik zi

‘Mijn straat.’        ‘In welke straat bent u geboren?’ Vraagt de vrouw die naast mij op het bankje zit en mij afwachtend aankijkt: ‘Ik ben niet in een straat geboren,’ zeg ik vol trots.   ‘Mijn straat is een gracht met van die karakteristieke grachtenpandjes, mooie gevels en piepkleine souterrains in het hartje van Amsterdam. Mijn geboorte grond heeft de naam van een prachtige wilde roos, ‘de Egelantier.’ Als u wilt, zal ik u erover vertellen.   ‘Doe uw ogen maar dicht en luister, dan neem ik u mee op reis naar mijn bijzondere geboorteplek in het mooiste stukje van Mokum.’  De tweede wereldoorlog is voorbij en Nederland is langzaam begonnen met de wederopbouw van een gehavend en uitgehold land.  De woningnood is hoog en de woningen zijn schaars als mijn moeder zwanger is van mij. Toch vinden mijn toekomstige ouders een kleine plek, waar zij hun leven samen kunnen aanvangen. Daar word ik, in de zomer van 1950, op een piepklein zolderkamertje, met uitzicht op de

                                         Ja hoor! Ik wel!  Wat een heerlijke geniet zondag... Dat mag ook wel na flink ziek te zijn geweest. Ben er nog niet helemaal, maar denk dat dit zonnige weer zeker bijdraagt aan mijn helingsproces. Mijn wasje hangt aan het droogrek te drogen aan het buitenhek. Ik zit buiten aan de tafel in het zonnetje met een bijna bloot bovenlijf lekker te schrijven op mijn laptopje. Verlengsnoer is lang genoeg, kleine speaker op Bluetooth braakt ( in een piepklein stukje schaduw)  'Django Reinhardt' uit, mijn  lievelings schrijfmuziekje en ik tik er lustig op los. Grote hoed op mijn hoofd, want als je één keer in je leven een zonnesteek hebt gehad, dan laat je het wel uit je bol om in de zon te gaan zitten zonder hoed op. Dit is zo'n summum van geluk moment. Op de maat van de muziek zingt op de achtergrond  het volledige Spaanse vogelkoor ook een deuntje mee. Geweldig! Ik ben weer een gelukkeling. Afgelopen week heeft het best wel veel gewa