Josephientje 2019/2020

Afgelopen vrijdag speelde ik mee als edel figurant in een hele griezelige filmvoorstelling met de titel 'Vampiers van het vervlakte land.' het is een coproductie van Nederlandse bodem en de verwachtingen zijn hooggespannen.    Nog nooit eerder is dit vertoond en zeker niet in deze setting. Ik keek tijdens de voorvertoning als toeschouwer naar mezelf en deed dat met zeer kritische blik om te zien of ik het allerbeste van mezelf had gegeven.  Ik was tevreden met de beelden die ik van een afstand waarnam. Toch bedacht ik op hetzelfde moment, dat ik dit nooit meer wenste, noch wilde meemaken. Ik heb het hier over een simpel bloedonderzoekje (buisje of 3) en een potje pies inleveren bij het laboratorium van een ziekenhuis.  Ik word op vijftien mei door de huisarts doorverwezen en ik krijg de opdracht mee bloed te laten prikken voor een aantal dingen die zij onderzocht wil hebben waardoor ze misschien weer een aantal zaken kan uitsluiten. Dit zou de gewoonste zaak van de w

Een zwanenhals.  Iedere familie heeft wel van dit soort waargebeurde verhalen die elk jaar weer op verjaardagen en andere feestelijke gelegenheden de ronde doen. Dit is zo’n verhaal over Jan en Sjaan de ouders van een vriendinnetje van mij. Sjaan is al een poosje gaan hemelen en hoewel ze een goed huwelijk hadden en Jan haar nog elke dag mist, werd Jan ook wel eens wanhopig van zijn lieve Sjaan, een soort van 'rampen Annie in het zuur.' Sjaan had de vervelende gewoonte, om alles wat in de gootsteen terechtkwam door te spoelen. En als het niet ging zoals als het moest, dan kwam er een vork aan te pas en dan prakte ze het er desnoods met geweld doorheen. Beetje heet water erover en hop het riool in. Propere Sjaan hield gewoon van schoon. Tot de onvermijdelijke dag kwam, dat de zwanenhals eindelijk een keer mudvol zat en de gootsteen voor geen meter meer doorliep. ‘Hoe kan dat nou Jan?’ vroeg Sjaan met een uitgestreken gezicht. ‘Loodgieter bellen dan maar?‘ ‘Niks

Mijn leven thuis heeft zich, op twee koffers na die zich nog in de keldergewelven bevinden en wachten om uitgepakt te worden, redelijk tot zeer goed gestabiliseerd.  Bijna alles heeft weer zijn eigen plek en is ingeruimd. Daar ben ik heel blij mee want het is toch even vreemd, wanneer je na ongeveer vijf maanden een eitje staat te bakken in je eigen koekenpannetje. Na veertien dagen quarantaine thuis heb ik het helemaal gehad met alle idioterie rond het Corona virus. Ik lijk wel een melaatse. De praktijk van de huisarts laat mij weten, dat nadere instructies aan de orde zijn na een telefoongesprek met de arts zelve en daarna mag ik alsnog op de praktijk komen om mijn verhaal te doen en mijn papieren achter te laten zodat zij een aansluitend verslag kan maken op hetgeen de Spaanse arts heeft beschreven over mijn ziekte verloop. Mijn bloeddruk wordt gemeten en na drie keer een error  op de moderne meter, komt de potige assistente een handje helpen met haar zoals ze zelf zegt 'ma

De geur van mijn moeder Er hangt een vertrouwde geur In huis Die mijn neusvleugels Doet trillen Het is de geur Van mijn moeder Die mijn beddengoed Zachtjes streelt als een onzichtbare wolk van weelderig parfum Zachtjes worden mijn neusharen aangeraakt door haar bloemengeur zij die mij moeizaam heeft gebaard Het ontroerd mij Het is net alsof ze zeggen wil wees maar niet bang kind ik ben altijd en overal bij je J©sephientje      29-7-2019

Afgelopen 30 april ben ik vanuit een patstelling met een repatriëring vlucht teruggevlogen vanuit Alicante Spanje,  met Transavia naar Amsterdam Schiphol.  Binnen deze volgestouwde vlucht met 300 passagiers waar van 30 rolstoelgebruikers waaronder ik, zijn mij een aantal dingen opgevallen die van geen kanten kloppen. De Nederlandse regering hamert erop om anderhalve meter afstand te houden en op een vlucht van ruim anderhalf uur meent men dus drie keer om te moeten roepen dat alle passagiers die regels in acht moeten nemen en absoluut niet mogen verwaarlozen. Ik ben behoorlijk ziek geweest in Spanje en weet nog steeds niet of het Corona is geweest, maar ik zat zoals de meeste passagiers keurig met een mondkapje voor, in mijn stoel bij het raam. Naast mij zaten twee dames allebei ook met mondkapje op. In alle redelijkheid begin ik mij af te vragen hoe je in een volgestouwd vliegtuig waarin drie mensen schouder aan schouder in de toch al krap bemeten stoelen zitten, in hemelsnaam, d