Vampiers van het vervlakte land

Afgelopen vrijdag speelde ik mee als edel figurant in een hele griezelige filmvoorstelling met de titel 'Vampiers van het vervlakte land.' het is een coproductie van Nederlandse bodem en de verwachtingen zijn hooggespannen.   

Nog nooit eerder is dit vertoond en zeker niet in deze setting. Ik keek tijdens de voorvertoning als toeschouwer naar mezelf en deed dat met zeer kritische blik om te zien of ik het allerbeste van mezelf had gegeven. 

Ik was tevreden met de beelden die ik van een afstand waarnam. Toch bedacht ik op hetzelfde moment, dat ik dit nooit meer wenste, noch wilde meemaken. Ik heb het hier over een simpel bloedonderzoekje (buisje of 3) en een potje pies inleveren bij het laboratorium van een ziekenhuis. 

Ik word op vijftien mei door de huisarts doorverwezen en ik krijg de opdracht mee bloed te laten prikken voor een aantal dingen die zij onderzocht wil hebben waardoor ze misschien weer een aantal zaken kan uitsluiten. Dit zou de gewoonste zaak van de wereld moeten zijn, iedereen maakt dit zeker één keer in zijn leven mee dacht ik. 

Maar op dit moment en in deze tijd is niets gewoon en is alles anders. Wen er maar aan spreek ik mezelf toe. Maar, er is een stem in mij die mij bijna toeschreeuwt ' hier wen jij nooit aan, jij hebt je vrijheid veel te lief.' En ja die stem komt mij wel heel vertrouwd voor en is mij helemaal eigen. Ik heb deze stem vaker horen spreken aan de binnenkant van mijn oren. En hoewel ik me soms tijden aanpas is het mijn vrijheidsdrang die mij altijd weer terugbrengt naar wie ik in wezen ben. Dus. ga ik hier nooit aan wennen samen met alle anderen vrijheidslievende mensen die elke beknotting op welk gebied dan ook niet aankunnen en bij wie de drang naar vrijheid van levensbelang is. 

Lange inleiding voor een paar simpele handelingen pfff. 

Nadat ik de opdracht om mijn kostbare bloed in het ziekenhuis in Hilversum te laten onderzoeken ontvangen had en er contact met mij zou worden opgenomen voor een afspraak, verlaat ik de huisartsenpraktijk met een aantal antwoorden op vragen die mij noch gerust, noch tevredenstelden. Ten eerste, waarom moet ik in vredesnaam helemaal naar Hilversum terwijl er een prikpost van de GGD heel dicht bij mij in de buurt zit en waar ik al een aantal keren ben geweest. 

Deze zijn allemaal gesloten, wordt mij in klare taal te verstaan gegeven door de potige receptioniste van tante dokter. Gesloten? in deze tijd? Oké, begrijpen doe ik het niet, maar ik heb nog een andere optie. In Blaricum zit ook een ter Gooi ziekenhuis, zeer bekend terrein voor mij, volgens mij hebben ze van alle operaties die ik daar in mijn leven heb moeten ondergaan een supermarktkarretje vol met dossiers van deze voormalig patiënt. Tegenwoordig heet dat verdienmodel geloof ik. Nou ik kan u verzekeren, ik ben de vrouw van zes miljoen en heb mijn sporen aardig verdiend in deze. Maar nee ook daar kan ik niet terecht volgens de pitbull aan de balie. Alles in mij komt in opstand, de logica ontgaat mij volledig en mijn 'voice of freedom' tettert in mijn linkeroor, dat zullen wij nog wel eens zien!' 

Ik krijg een kaartje mee voor een vervolgafspraak bij de praktijk ondersteunster (alleen het woord al) en prijs mij inmiddels de gelukkige winnaar van een digitaal zorgdomein waar ik dus geen ene moer van snap. Maar dat ligt natuurlijk geheel aan mij en aan mijn leeftijd. Maar als de nood het hoogst is, dan is de redding meestal nabij. Hoera! de redding komt in de vorm van een lieve vriendin die mij wegwijs maakt in deze, dat brengt mij weer een stapje dichterbij. Ik wacht op een telefoontje, dat helaas niet gaat komen. 

Inmiddels heb ik mijn vervolgafspraak gehad met de steunzool van de praktijk en is mijn suiker toch weer wat aan de hoge kant en mijn bloeddruk (die altijd fluctueert) dit keer keurig netjes. Over mijn gewicht gaan we het maar niet hebben (Ik ben veel om lief te hebben) Ik struikel van schrik over een glasplaat op de vloer die tegenwoordig weegschaal heet. Krijg bij de gratie van de bewaakster zonder uniform aan de balie een potje mee waar ik mijn plasje in kan deponeren (want een schoon jampotje is kennelijk zo uit de tijd, dat mag niet meer nee nee!) en hoor meteen dat ik zelf het ziekenhuis moet bellen voor een afspraak want de regels zijn weer eens veranderd. Fijn dat de linkerhand kennelijk niet meer weet wat de rechter doet?! En dubbel fijn dat ik als slachtoffer van deze veranderende regels ook even op de hoogte wordt gesteld. Ik wacht inmiddels al twee weken op een telefoontje voor een afspraak. 

Ik spoed mij huiswaarts waar ik aan mijn mobieltje gekluisterd zit met de speaker aan en om de zoveel minuten het monotone geluid van een bandje moet aanhoren dat mij vertelt dat alle medewerkers in gesprek zijn en er nog 5 wachtenden voor mij zijn, maar blijft u vooral aan de lijn. Já!! Die kans laat ik echt niet aan mij voorbijgaan, als ik hang dan blijf ik hangen. En wat nou alle medewerkers? Hoeveel dan? Mijn geweldige talent voor geduld wordt tenslotte beloont met een hele aardige ' Gonnie' waar ik heel blij van wordt. zij begrijpt mij en van haar mag ik fijn naar Blaricum, wat weer een hoop benzine scheelt dus goed voor het milieu en mijn knip is.

Afgelopen vrijdag de 29ste heb ik een afspraak in mijn zak, die niemand mij meer afneemt, ik mag mij om 8.50 uur melden bij de hoofdingang en die lieve begripvolle geduldige Gonnie wijst mij er nog even op om vooral niet te vroeg te komen, want dan moet ik te lang in de rij staan bij de triage tent. Er zitten inmiddels veertien dagen tussen de verwijzing en de daadwerkelijke afspraak! 

Triage tent???  Ik heb het even opgezocht met dank aan Wikipedia.

Zoekresultaten

Samenvatting van internet

Triage is een relatief nieuw begrip op de eerste hulp in Nederland. Triage houdt in dat een patiënt bij binnenkomst op de eerste hulp direct gezien wordt door de Triage verpleegkundige. Deze verpleegkundige zal de ernst van de klachten beoordelen en de patiënt direct vertellen wat de wachttijd zal zijn. 

Vooral die laatste zin intrigeert mij mateloos. Ik zie het al helemaal gebeuren." Hoelang heeft u al pijn op de borst? Sinds twee dagen? Er zijn nog zes wachtenden voor u! Kunt u morgen terugkomen?

Echt...?? Ik begrijp sinds ik verdienmodel ben steeds minder van het woord zorg in het algemeen. Ik heb het hoogste respect voor de mensen die in de zorg werken en die in deze tijd hun uiterste best doen om mensenlevens te redden, zij moeten zich ook aan de regeltjes houden, doorgeslagen regeltjes of niet. Chapeau!

Wanneer ik bij de hoofdingang van het ziekenhuis arriveer zie ik bijna onmiddellijk dat er een parkeerplaats vrijkomt aan de kant van de partytent, waar ze geen drankjes schenken. Maar wat ik niet kan zien is dat er een afzetting is van pylons met een rood /wit lint ertussen. 'Sjips. denk ik, nu moet ik achteruit en er zit nog iemand achter mij. 

Een bijzonder aardige bewaker ziet dit en gebaard dat hij de pylons opzijschuift opdat ik erdoor kan en zo de parkeerplaats in kan rijden. In stilte bedank ik de man en slaak een zucht van verlichting. Ik ben na vier en een halve maand nog niet helemaal ingeboergerd in mijn eigen vertrouwde overvolle drukke omgeving.

Kwestie van tijd, dan ben ik er weer.

Braaf sluit ik aan in de rij en wacht, de rij is met grote gele stippen  gemarkeerd vanwege de anderhalve meter afstand houden!? Dan komt er geluid vanuit de partytent en wordt er gevraagd of er mensen zijn die verkouden, een loopneus hebben, hoesten of niezen? Iedereen houdt angstvallig zijn mond en de spanning is te snijden. In wat voor angstcultuur ben ik terecht gekomen, vraag ik mezelf oprecht af en bijna op datzelfde moment vraagt de aardige bewaker aan iedereen in de rij of er soms mensen zijn met een afspraak. ' Ja ik' roep ik luid en duidelijk. Hij lacht, maar de rij lijkt steeds narriger ' komt u maar met me mee, zegt hij en ik loop zijn stevige pas volgend richting de bloedafname post. Daar wacht mij de volgende rij met stippen waarop mensen staan die het lachen ook allang verleerd hebben. Pff wat een ziekmakende sfeer en stemming, mensen op de toppen van hun tenen, klaar om verbaal uit te halen of verveeld kijkend in afwachting van wat er te gebeuren staat. De bewaker gebaart dat ik vooraan mag gaan staan, ik kijk maar niet meer om, want als blikken hadden kunnen doden had ik daar ter plekke het leven gelaten. Er loopt een ietwat zenuwachtige 'Truus de mier' rond  heen en weer met een lijst in haar handen ze lijkt mij een tikje overspannen. 

Mijn naam wordt afgeroepen en ik mag (zij checkt nog even of er niet meer dan zes personen in de wachtkamer zitten) naar binnen. Gelukkig zijn de dames van de prikreceptie het lachen niet verleerd en doorbreken wij al grappend de verschrikkelijke beklemmende energie die er hangt. De meeste zitplaatsen zijn bedekt met rood/witte linten die je ook wel eens in politiefilms zien wanneer ze een moord moeten onderzoeken en de plaats delict hiermee afsluiten met dit (zou wenselijk zijn) recyclebare plastic linten. Ik krijg er meteen de nodig associaties en plaatjes bij. Tenslotte ben ik dan echt aan de beurt. Ik loop met de vampier(ster) mee en stroop mijn mouw op. Het potje lauwe pies mag ik zelf in een container op de vensterbank deponeren want men raakt absoluut niets aan. Dan is het zoeken naar een van mijn aders die zij kan aanprikken en die hebben zich zoals gewoonlijk verstopt. Klop, klop, klop doet de wijsvinger van zuster vampier, maar helaas. Dan de andere arm maar proberen, die geeft ook geen krimp. Dan maar weer terug naar de linker en uiteindelijk na veel getik, geklop en gezucht eureka! gevonden. Zij prikt pijnloos aan vanachter het plexiglas scherm. Dit is een dame die haar vak verstaat. Na drie buisjes is het genoeg geweest. Pleistertje erop en ik kan weer gaan.

Ik word nog driemaal luid en duidelijk door mijn waarschijnlijk  angstige, maar vooral bemoeizuchtige medemensen gewezen op het feit dat ik wel de pijlen moet volgen hoor! die naar de uitgang leiden? Voor mijn gevoel loop ik in een tegengestelde richting want rechts is links en links is rechts dat is het tegenwoordige normaal en dat is echt teveel voor mijn toch al overprikkelde geest en van die goedbedoelde bemoeizucht krijg ik het Spaans benauwd en voel ik mij met de seconde meer verstikken. 

Opeens zie ik tot mijn grote vreugde de vertrouwde betaalautomaten en voor de som van twee euro rond mag ik weer naar buiten mijn beperkte vrijheid tegemoet. En dan moet ik nog boodschappen doen. BTW Mijn bloedgroep is A negatief.

wordt vervolgd:  Josephientje