Josephientje 2019/2020

Laat mij u vertellen, waarom ik mezelf een bevoorrecht mens voel. Een poosje geleden kreeg ik van kipdochter Delcia het boek ‘Onbegrensd leven’ van natuurfotograaf Jan van der Greef cadeau. Wat een aanwinst in mijn bewaar boekenkast! Ik ben er reuzeblij mee. Nadat ik het met veel plezier las en bij elk hoofdstuk bevestiging kreeg van hetgeen ik in mijn hart voel, sloeg ik het boek, met een diepe zucht, dicht. Wat fijn, bedacht ik dankbaar nog nagenietend, dat er steeds meer mensen zijn die net als ik bewust ‘by heart by feeling’ leven. Die in verwondering stil zijn, kijkend en genietend van wat de natuur ons te bieden heeft. Deze man draagt dit uit in de meest prachtige beelden van het gevleugelde volk, los en toch in verbinding met alle andere schepselen. De (h)erkenning dat zowel kracht als passie onderdeel zijn van het leven. Waar wonderen gebeuren en wijze levenslessen worden aangeboden, lessen die ons verder brengen op ons levenspad. Maar deze bijzondere man, gaa

Van de week sprak een buurvrouw in het bubbelbad (of al places) ‘oh wat fijn dat ik jou zie, jij moet iets voor mij doen.’ Zegt zij tussen het geluid van de bubbels door. Ik luister en wacht af. Deze dame is in de tachtig, heeft het figuurtje van een mannequin  is heel kwiek en pittig en gaat op een kleurrijke manier en extravagant gekleed door het leven,  zij (onder) steunt als vrijwilligster de medemens waar zij kan.  Haar tempo ligt nog erg hoog. Nee… zij is beslist geen geranium type hetgeen maakt dat ik haar graag mag. Zij is net zo’n bezige bij als ikzelf en dat levert kennelijk een wederzijdse aantrekkingskracht op. ‘Omdat je het zo lief vraagt en ik jou erg graag mag, wil ik je wel tege moet komen en je helpen met wat dan ook. Barst maar los, waarmee kan ik je van dienst zijn bubbel ik terug. ‘Weet je wat’ opper ik ‘kom na het zwemmen maar even naar boven voor een kopje koffie, dan zal ik kijken of ik je van dienst kan zijn.’ Ze kijkt mij blij en

                                           Ha, daar ben ik.                           Na een kleine radiostilte  maak ik graag weer even tijd vrij om een blogje te schrijven.   Het was me anders het weekje wel, wat zeg ik? Bijna 2 weken waarin ik het alsmaar  druk, drukker, drukst kreeg, net zoals iedereen tegenwoordig. Maar de drukte in mijn stalletje (en daar ben ik natuurlijk hartstikke trots op),  kwam van  een aantal dingen die bijna gelijktijdig op mijn deurmat vielen of mij werden aangereikt. Ik kreeg er zelfs een flinke portie geluidsoverlast bij cadeau en een nieuwe voordeur.  Op 29 oktober j.l memorabele dag, hing de ploeg van het brandpreventie team een spiksplinternieuwe hagelwitte voordeur in de scharnieren van mijn sponning, een gedenkwaardig moment. Hoera! Alleen al het aanzicht is  qua kleur  een enorme verbetering. Eindelijk ben ik verlost van die foeilelijke roze/bruine bordkartonnen voordeur en kom ik nu via een mooie strakke witte deur met anti inbraakstripp