Josephientje 2019/2020

Jan en Sjaan 2020 Al maanden zeurt Sjaan Jan z’n kop gek 'Jan, het kan zo niet langer het is geen gezicht meer, die keuken moet een keer gewit worden.'  'Ja Sjaan' sprak Jan op gelaten toon, want dit was de zoveelste keer dat Sjaan hierover zeurde. 'Eerst de huiskamer Sjaan die is harder aan een beurtje toe.'  'Ach Jan je ziet zelf toch ook wel dat die keuken bijna okergeel is, ik kan er niet meer tegen hoor je me?  'Ja Sjaan ik hoor je, maar eerst de huiskamer!'  Als eerste werd het plafonnetje van de kamer gewit. Op de muren werd een fris behangetje geplakt en het zag er allemaal weer Spic en Span uit. Sjaan blij en in de startblokken voor de keuken.  'He Jan zal ik de keuken vast leeghalen, dan kan jij die aanstaande zaterdag witten?' 'Is goed’ Zegt Jan meegaand.'  Nu deed Sjaan toen der tijd alles nog met lucifer aansteken, het gasfornuis werd aangestoken met een lucifer, haar sigaretten alles met het bekende pakje

Ik geen schietschijf of projectiescherm meer. Iemand schreef iets op facebook en de laatste zinnen waren deze. Ik denk dat we anno 2020 wel eens tot de conclusie mogen gaan komen dat we het allemaal zelf moeten gaan doen. Laten we onze eigen wereld maar gaan bouwen en creëren naar onze eigen hand. Dat is het enige dat erop zit vrees ik met grote vreze. Mensen reageren ook zo raar.  Ik vraag net aan een buurvrouw die ook in ons pand woont en waarvoor ik, omdat ze met een flinke lading boodschappen in een karretje en beide armen vol heeft, de voordeur opendoe. ' Zal ik de lift ook even voor u vasthouden (ik had al op het knopje gedrukt, dus het ding was reeds onderweg. ' Oh ben jij de automatische deur? Ik grap nog 'yep'  hierop krijg ik venijnig toegesnauwd ' je denkt toch zeker niet dat ik dit wel even naar boven til wel?' Waarop ik zeg' jeetje wat onaardig zeg!' Intussen gaat de lift open. Ik blijf beleefd en laat haar voorgaan en wil als twe

Goed voorbeeld, doet goed volgen. Ik aaide van de week een vriendin over haar wang om een traan te drogen. Ik heb me over een andere vriendin In haar elektrische rolstoel Heel dichtbij gebogen. En weer een andere vriendin Stevig geknuffeld, Die wat warmte nodig had Had eigenlijk niet gemogen. Dat moet men maar gedogen Want ik doe het doodgewoon. Niets kan mij tegenhouden Om dit kosteloos te delen Dit is broodnodig in deze tijd Het ultieme wapen tegen De eenzaamheid strijdt In deze kille tijden Blijf ik voor liefde strijden Ik ga hier ook mee door Laat mij niet tegenhouden En doe niet mee met spelletjes Die mij hiervan weerhouden. Blijf bij mezelf en volg mijn hart Ik ga voor samen en niet voor apart Goed voorbeeld doet goed volgen J©sephientje 13-6-2020

Dit is echt humor... Wanneer ik in de ochtend achter mijn peeceetje zit om mijn post na te kijken, klinkt er muziek over het terrein. Deze heldere en gezellige klanken resoneren over de binnentuin en bereiken mijn oren via mijn bescheiden balkonnetje en gaan luidruchtig richting mijn bureau. Ik, nieuwsgierig als altijd, neem even de tijd eens te gaan kijken en hang een kort poosje over de reling om te zien waar deze luide klanken maar gezellige muziek vandaan komt. En dan bespeur ik ,wanneer ik mijn ogen tot spleetjes vernauw achter de bosje bij de jeu de boules baan  een stuk of wat bejaarden die daar jolig aan het gymnastieken zijn. Sommigen doen dat, vanaf een stoel, heel ijverig met hulpmiddelen in de handen en anderen draaien staand losjes vanuit de heupen. Sommigen volledig uit de maat met lichte valneigingen en anderen helemaal in de maat genietend met een dikke glimlach op hun gezicht als ware zij nog teenagers. Maar ja, dat kan ook haast niet anders wanneer je naar de

Vorige week was ik nog helemaal in de gloria met de nieuw aangeschafte accu voor mijn (al bijna antieke E-bike) en kreeg ik er zomaar nog eentje mee van een wel zeer vriendelijke fietsenmaker in Naarden. Zo stond mijn halve bureau vol met drie accu’s aan de lader. En voelde ik mij een enorme geluksvogel. Dat laatste klopt nog wel, maar de rest van dit verhaal is in het veranderlijke leven aardig door de war geschud. Stap voor stap probeer ik te overzien wat wel en wat niet. Ik doe op maandag morgen om 9.00 uur een eerste poging de winkelier te bellen waar ik de nieuwe accu heb gekocht, want ik zit met een flink aantal vragen waar ik graag een antwoord op wens. Mijn eerste bel poging mislukt! ‘Ik ben toch niet blind?’ Er staat toch echt negen uur op Google. Ik krijg een bandje met de melding dat men vanaf tien uur telefonisch bereikbaar is. Uurtje wachten kan ik handelen oké. Ik maak een ontbijtje en zet koffie en ga daar eerst maar eens van genieten. Klokslag tien, doe ik een

Ik ben een hele grote geluksvogel besef ik, ondanks alle narigheid, die ik overigens snel achter mij probeer te laten door het even luid te spuien en daarna heerlijk van me af te schrijven, dat lucht zo af en toe echt op en dan is de zwaarte  ervan af. Daarna kan ik weer met een schone lei beginnen. En maak ik in tijd van twee, drie dagen weer eens een staaltje van hartverwarmende medemenselijkheid en empathie mee, waar ik bijna helemaal stil van val. Ik zeg expres bijna, want helemaal stilvallen doe ik maar één keer. maar daar is het nog lang geen tijd voor. Ze bestaan nog geloof me maar, de meedenkers, de gevers en de delers, die de ander liefdevol vanuit hun hart durven te vertrouwen. Die de gun factor hebben en jou eraan helpen herinneren dat het leven uit universele Liefde bestaat. Dat dit dus de enige weg is altijd en overal, waar je, je ook bevindt. Ik begin me, na een maand in Nederland toch wel weer in te voegen in een samenleving die dat voor mij, niet helemaal meer