Josephientje 2019/2020

Koffers pakken .... 30 april is het D Day, dan ga ik het luchtruim in om naar huis te gaan. Het is allemaal in een stroomversnelling gekomen nu. Ik vlieg met een repatriëring vlucht die dag vanaf vliegveld Alicante om 18.00 uur en om 20.45uur kom ik aan op Amsterdam Schiphol. Daar word ik opgehaald en naar huis gebracht. Dan mag ik uitrusten en landen in mijn eigen bescheiden appartementje en slaap ik weer, na een vier en een halve maand verblijf op de Campo in de Albaida vallei/ El Palomar de plek met de meest adembenemende omgeving, weer in mijn eigen bed.   Home sweet home. Dan mag ik nog eens veertien dagen in quarantaine thuis en daarna ga ik maar eens de bloemetjes buiten zetten. Denk ik..tot in Holland...Doei. Wordt vervolgd....J©sephientje

Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan. Het is niet anders.  Tot mijn grote schrik, lees ik afgelopen vrijdagavond op de website van Transavia dat alle vluchten zijn gecanceld tot en met 27 mei. Ik kan er even niet van slapen heb verdorie een ticket voor 7 mei gekocht en nu kan ik weer in onzekerheid gaan zitten. Dat ga ik dus niet doen! Er moet toch een manier zijn om naar Nederland te kunnen vliegen? Ik moet alleen de weg nog vinden, want hier kan ik niet langer blijven. Ik begrijp waarom en leg me er bij neer. Hoe dan ook gaat er niets boven home sweet eigen home, ben nu lang genoeg van huis om dat ook zo te voelen, snel schakelen dus. Ik ga met mijn landlady en de rentmeester om tafel zitten, hoe nu verder. De landlady heeft ervaring in deze en helpt mij bij het opzoeken van het telefoon nummer van Buitenlandse zaken in de hoop dat ze daar iets voor mij kunnen betekenen. Wanneer ik bel en er opgenomen wordt krijg ik een aardige juffrouw aan de tel

De wonderen zijn de wereld nog niet uit en mijn overrompeling techniek heeft perfect gewerkt. Lieve vriendin met schrik voor beeldbellen heeft zelf voorgesteld om samen ons zondagse virale koffie uurtje voort te zetten. Wij maken er nu een gewoonte van, dit is ons uurtje en dat pakt niemand ons af. Hoe simpel en hoe gezellig begint voor ons de zondag.  De afgelopen week was er een van discipline en van wonderen. Ik probeer elke dag braaf een stukje te wandelen en merk dat het  moeizaam en behoorlijk pijnlijk toch een stukje beter gaat. Het heeft hier veel geregend en dat maakt dat ik alleen de geplaveide paden neem. Elke stap die ik zet levert weer hele mooie plaatjes op. Kijk die hele grote sprinkhaan links in het gras. Als ik aan het eind van het pad ben en langzaam terugloop op mijn ijzeren wil en discipline wetende dat er op driekwart van deze weg langs de kant bij de grote watertanken een stoel staat, waar ik even bij kan komen en mijn rust kan pakken. Ik plof ver

Er hangt een dikke mist over de vallei. De heuvels en de bergen zijn niet meer te zien en zo lijkt de wereld steeds kleiner te worden. Afgelopen week had ik goede berichten, waar ik helemaal blij van werd en dat heb natuurlijk gevierd. Ik hoef pas over 2 weken bij de dokter terug te komen. Alles gaat de goede kant op, mijn longen moeten nog wat meer lucht krijgen en mijn suikerwaarden moeten  naar beneden dan kan ik genezen verklaard worden en fit to fly. Ik moet eerlijk bekennen dat ik nu ook wel een beetje naar mijn eigen huisje ga verlangen. M'n eigen bed en mijn heerlijke relaxstoel en natuurlijk ga ik deze omgeving missen met z'n adembenemende uitzichten en alle natuurschoon om me heen. Maar het is gewoon goed als ik weer naar huis kan. De dokter heeft me opdracht gegeven om wat meer te bewegen, ik moet aan de wandel en dat heb ik afgelopen donderdag dan ook braaf gedaan.  Ik had veel energie na al deze gunstige berichten en was vroeg op, dus ik liep al om