De wonderen zijn de wereld nog niet uit en mijn overrompeling techniek heeft perfect gewerkt. Lieve vriendin met schrik voor beeldbellen heeft zelf voorgesteld om samen ons zondagse virale koffie uurtje voort te zetten. Wij maken er nu een gewoonte van, dit is ons uurtje en dat pakt niemand ons af. Hoe simpel en hoe gezellig begint voor ons de zondag.
De afgelopen week was er een van discipline en van wonderen.
Ik probeer elke dag braaf een stukje te wandelen en merk dat het moeizaam en behoorlijk pijnlijk toch een stukje beter gaat. Het heeft hier veel geregend en dat maakt dat ik alleen de geplaveide paden neem.
Elke stap die ik zet levert weer hele mooie plaatjes op.
Kijk die hele grote sprinkhaan links in het gras. Als ik aan het eind van het pad ben en langzaam terugloop op mijn ijzeren wil en discipline wetende dat er op driekwart van deze weg langs de kant bij de grote watertanken een stoel staat, waar ik even bij kan komen en mijn rust kan pakken. Ik plof vermoeid neer en bemerk dat de stoelpoten heel langzaam korter worden. Ik schater het uit in de stilte van de natuur. Met mijn gewicht is dat natuurlijk niet zo moeilijk, de grond is nog zompig en ik zak uiterst langzaam met stoel en al de aarde in, wanneer de stoelpoten vaste grond onder de poten hebben en hun eindpunt bereikt is. Zit ik met m'n knieën bijna onder mijn kin en kan ik gaan genieten heerlijk in het zonnetje lekker alleen met de natuur om me heen. Ja! Dat had ik gedacht.. Uit het niets en razendsnel komt een van de katten met een klein konijntje in zijn bek aangerend, ik leun nog wat meer voorover en die kat schrikt zo van mij dat hij zomaar het konijntje uit zijn bek laat vallen midden op het geplaveide pad.
De kat spurt voor zijn leven en het konijntje blijft levenloos liggen. Het gaat allemaal zo snel dat ik nauwelijks besef wat er gebeurd, maar daar ligt het ienie mienie konijntje stil te liggen. Ik loop erheen en aai het diertje, zijn oogjes zijn open en het licht is er nog niet uit, zijn lijfje voelt nog warm. Het is zo mooi en kwetsbaar, geen druppeltje bloed, zo gaaf. Ik praat tegen het dier en beloof het, hoewel ik geen schepje heb, het een mooi grafje te geven. Ja, ik geef het terug aan moeder aarde.
Als ik de volgende dag hetzelfde rondje loop, kijk ik op de heenweg even naar het kleine grafje, til wat blaadjes op maar het konijntje is weg! Hier snap ik dus even helemaal niets van met mijn verwesterde hersens. Maar wanneer ik het pad afloop wordt het me duidelijk. Een kat pakt geen dode prooi! Daarna komt het eureka moment en besef ik dat ik een wel hele goed daad moet hebben gedaan door het van de weg te halen. Konijnen zijn prooidieren, vandaar dat ze ook in zo grote getale aanwezig zijn. Dus als het gepakt wordt is het vechten, vluchten of vriezen. Dat laatste is wat het konijntje heeft gedaan en opeens zie ik de plaatjes in mijn hoofd. Het diertje wordt wakker schud een aantal keren met z'n koppie is even verward, herpakt zich en vlucht ren, ren naar zijn holletje. Schijndood heet dat geloof ik, Ik loop met een dankbaar gevoel en een warm hart verder mijn weg. Wat is het leven toch wonderbaarlijk mooi.
______________________________________________________Ben zo blij met alle hulp die ik altijd krijg van mijn gouden ring van vriendinnen en vrienden. Wij maken gebruik van elkaars talenten, delen kennis en dat wat wij te delen hebben. Delen is het nieuwe vermenigvuldigen. Kipdochter uit het Oosten van het land heeft een aantal dingen voor mijn terugvlucht uitgezocht en vriendin B heeft mij van de week fantastisch geholpen met het on line invullen van een formulier naar de luchtvaartmaatschappij voor teruggave van het volledige bedrag van mijn over de datum ticket. met een klacht erbij dat ik helemaal niets van ze gehoord heb over mijn verlopen ticket van 17 april terwijl ze beloven bijtijds een mail te sturen zodat je om kunt boeken en of zelf kunt cancelen.
Echt!? Drie dagen later op 22 april ontvang ik alsnog een mail dat de vlucht gecanceld is en dat ik een voucher ontvang. Daar neem ik dus geen genoegen mee. Ik heb een nieuw ticket moeten boeken omdat men mij in het ongewisse liet. Ik heb geluk gehad dat er op de vlucht van 7 mei nog één stoel vrij was, die ik heb kunnen bemachtigen. Grappig detail is dat het dezelfde stoel is die ik voor de heenreis ook had. Nu is nog steeds de vraag of ze ook op 7 mei gaan vliegen en Nederland in mogen. Ik ga uit van wel en hou alles bij v.w.b mijn terugvlucht. Mijn bloeddruk blijft redelijk stabiel (dank je wel dear zuster Puck voor alle metingen) nu alleen nog mijn suiker naar beneden. Maar ook dat komt goed. Ik hou u op de hoogte.Er wordt hier prima voor me gezorgd, maar home sweet home lonkt zolangzamerhand echt naar me. Woensdag mag ik weer naar de dokter en dan ga ik ervan uit dat ik een fit to fly verklaring mee krijg.
______________________________________________________Dan nog wat nieuws vanuit het kraam hotel, de moestuin en het crematorium.
Wat ik al aangaf, het spul gaat op onderzoek uit en er was er al een voortvluchtig afgelopen week, gelukkig teruggevonden. Dus daar moest een oplossing voor komen. Een luxe oplossing, in de vorm van een grote kartonnen doos die nu dienst doet als kraamhotel.
Dat bevalt prima, de kleintjes kunnen er niet uit en mama houdt ze scherp in de gaten. Net als de rentmeester die dagelijks, weer of geen weer naar ze gaat kijken en met een pak melk onder z'n arm en een dienblaadje met biefstuk trouw naar beneden loopt op z'n sloffen en in zijn ochtendjas om mams van lekkers te voorzien. Het is gewoon aandoenlijk die grote kerel met handen als kolenschoppen zo liefdevol en zorgzaam te zien bij de kleintjes, het ontroert me.
________________________________________________________________________
Ik had vanochtend een stalker die nooit op de foto wil, maar vanachter mijn laptop heeft ze niets in de gaten. Ze is gespot. We hebben camerabeelden!
____________________________________________________
Hier wordt hard gewerkt, de moestuin wordt in orde gebracht paprika en tomaatjes worden aangeplant en de grond om geploegd, het is een feestje om te zien. Op het land waar het leven goed is.
Ik mag er nog twee weken van genieten en wat zal ik het missen.
______________________________________________________
Het crematorium: OMG ik vrees met grote vreze. Mijn klussen mus en familie heeft haar nestje veel te dicht bij of in de uitlaatpijp van de geiser gemaakt. Ik hoor de vleugeltjes, gefladder gedoe en gescharrel, bovendien heb ik al een aantal keren wat rook uit het pijpje zien komen en we kunnen er niet bij. Ik stond ook al een paar keer onder een koude douche. Ik vind het heel triest maar kan er niets aan doen. Ik kan er niet bij en niet in.. En ja ik zal toch moet afwassen en douchen. Het spul leeft nog, maar hoelang voordat er een in het crematorium valt??? Ik moet er niet aan denken.
______________________________________________________
Lucky shot...
Hemel op aarde
J©sephientje.
______________________________________________________
Reacties
Een reactie posten