Het leed dat fietsaccu heet en snel vergeet

Vorige week was ik nog helemaal in de gloria met de nieuw aangeschafte accu voor mijn (al bijna antieke E-bike) en kreeg ik er zomaar nog eentje mee van een wel zeer vriendelijke fietsenmaker in Naarden. Zo stond mijn halve bureau vol met drie accu’s aan de lader. En voelde ik mij een enorme geluksvogel.

Dat laatste klopt nog wel, maar de rest van dit verhaal is in het veranderlijke leven aardig door de war geschud.

Stap voor stap probeer ik te overzien wat wel en wat niet. Ik doe op maandag morgen om 9.00 uur een eerste poging de winkelier te bellen waar ik de nieuwe accu heb gekocht, want ik zit met een flink aantal vragen waar ik graag een antwoord op wens. Mijn eerste bel poging mislukt! ‘Ik ben toch niet blind?’ Er staat toch echt negen uur op Google. Ik krijg een bandje met de melding dat men vanaf tien uur telefonisch bereikbaar is. Uurtje wachten kan ik handelen oké. Ik maak een ontbijtje en zet koffie en ga daar eerst maar eens van genieten. Klokslag tien, doe ik een tweede poging ook deze mislukt. Weer een bandje met dit keer een andere tekst. ‘Helaas kunnen wij u niet te woord staan en hebben wij de voicemail uitgeschakeld.’ Ik voel een lichte wrevel opkomen, wacht nog toen minuten en doe een derde poging, weer krijg ik hetzelfde bandje van daarvoor dat hetzelfde verhaaltje afspeelt. Dan slaat mijn wrevel om in boosheid. Wat natuurlijk helemaal niet goed is voor mijn antistress level, want dat gaat nu van code groen langzaam naar codeoranje grgrgr.

Ik blijf, zoals meestal geduldig wachten en na tien minuutjes, de aanhouder wint tenslotte, besluit ik er nog éen telefoontje aan te wagen en ja hoor, er wordt opgenomen. Ik krijg een jongedame aan de telefoon die ik vertel over mijn acculeed. Dat de nieuwe accu volledig opgeladen slechts acht kilometer heeft gehaald en toen in coma is geraakt. Ik haalde net de voordeur, toen was de stroom helemaal op! ‘Dat lijkt niet te kloppen vindt u ook niet?’ zeg ik kalm maar vastberaden.

‘Ja hoor!’, dat kan wel kloppen, want u moet een nieuwe accu altijd drie keer leegrijden, dan zijn de cellen volledig geactiveerd en heeft u er daarna jaren plezier van’. Zegt de jongedame aan de andere kant van de lijn. Ik word hier heel even stil van, maar herpak me meteen met in mijn lijf nog steeds code oranje.

Ik begin mijn betoog: ‘mevrouw? Wanneer ik een nieuwe auto koop, waar ook een accu inzit, moet ik die dan ook drie keer helemaal leegrijden? Het spijt me zeer, maar hier heb ik nog nooit van gehoord. Dit lijkt mij niet helemaal te zoals het zou moeten. ‘Ik heb geen half bruinbrood bij u gekocht en mag voor deze prijs verwachten dat een nieuwe fietsaccu gewoon doet wat hij moet doen en dat is mij ondersteunen met trappen op mijn E-Bike.

‘Ik voel mij absoluut niet veilig op deze manier en u kunt echt niet van een bijna zeventig jarige rug patiënt verwachten dat zij, alvorens de accu naar behoren gaat werken, eerst dertig rondjes om de kerk moet gaan fietsen? Daar kan ik niet aan beginnen, dat zult u begrijpen.’ Nu wordt het even stil aan de andere kant van de lijn en ik maak onmiddellijk van de gelegenheid gebruik om haar te vragen hoe wij dit gaan oplossen.

‘Tja mevrouw, dan kunt u de accu het beste opsturen naar ons, dan gaat deze terug naar de fabriek waar hij getest wordt. (ik word nu toornig en mijn stresslevel geeft nu donkerrood aan.  Hier loopt mijn bloed van weg. Het ultieme moment, waarop mijn jongste altijd zei dat hij dan snel benen moest maken, want mama is boos!)

‘Volgens Bartjes wordt elke accu in de fabriek getest voordat hij überhaupt de deur uit gaat’ zeg ik ijzig kalm. ‘Ja dat is natuurlijk wel zo’ corrigeert zij zichzelf, maar soms kan er wel eens iets aan mankeren, daar kunnen wij ook niets aan doen. Daar heb ik dan nog enigszins begrip voor, maar dan komt de klapper! Ik zeg’ hoelang gaat dit grapje duren denkt u?’

‘Ongeveer tussen de veertien en eenentwintig dagen.’ Ja, ik hoor het goed!

‘Krijg ik dan een leenaccu van uw firma?’ vraag ik nog heel beleefd.’ Nee mevrouw, dat is ons protocol niet zegt de dame een klein beetje snibbig.’

En dat… had zij nu niet moeten doen!

‘Mooi’ zeg ik heel langzaam en weloverwogen, onderwijl denkend, ik verspil hier verder geen enkele energie meer aan. Dan ga ik nu een mondelinge overeenkomst met u aan. Ik stuur de accu vandaag, keurig in de verpakking met de benodigde papieren erbij nog terug en binnen nu en een aantal dagen  is het geld van de aankoop op mijn rekening gestort. Dan is bij deze de aankoop  binnen de wettige termijn ontbonden.’

‘Oké’ is haar onverschillige antwoordt. Ik druk het gesprek weg en denk maar niets meer, strompel onder de pomp om mijn stress level wat te laten afkoelen. Want toornig zijn vraagt heel veel energie en van zulke dommigheid heb ik echt geen kaas gegeten. Opgepoetst en afgestoft ga ik het pak klaarmaken en met de auto even naar het postkantoor brengen.

Ik heb de accu zegge en schrijven, drie dagen in huis gehad en krijg inderdaad na een aantal dagen het volledige aankoopbedrag weer op mijn rekening gestort.

Geen nood, ik heb er immers toch nog twee op voorraad staan.  De accu van de vriendelijke fietsenmaker en mijn oude getrouwe staan beide opgeladen klaar. Ik kan donderdag met een gerust hart het dorp in.

Dat doe ik dan ook. De gereviseerde accu rijdt als een zonnetje, ik moet even wat boodschapjes doen en breng ook een snel bezoekje aan het winkeltje, altijd gezellig.

Iets minder gezellig is het feit, dat de het gereviseerde exemplaar mijn elektrische systeem in de war gooit door geen enkel blokje aan te geven, mijn display blijft knipperen en geeft geen enkel blokje aan, hetgeen zou betekenen dat deze accu  helemaal leeg is en dat is hij echt niet. Hier word ik wel een beetje moedeloos van. Pff zo kan ik nog niet zien hoeveel ik nog kan rijden middels de blokjes die ik kwijt ben aan alle fiets meters. Het zal toch niet zo zijn, dat ik met deze accu ook drie leegrijden rondjes om de kerk zal moeten gaan fietsen? Nee he!!

Ook deze accu verschaft mij op dit moment niet de veiligheid die ik al die jaren met mijn oudje heb gehad. Ik besluit vrijdag mijn ouwe accu erin te stoppen en dan maar voor ouderwets te gaan. Geen lange stukken met stress, maar korte stukjes voor het gemak en plezier. Intussen heb ik behoorlijk pijn in mijn hele lijf. Vrijdag gaat het dus niet worden. Ik heb betaaldag van de stress en merk dat ik op dit gebied steeds minder kan en wil hebben. Het slaat allemaal op mijn lijf, ik heb natuurlijk veel te krampachtig en onzeker in de Nederlandse drukte gefietst en al mijn spieren te veel aangespannen zodat het nu voelt het alsof ik dubbelgevouwen ben naar de verkeerde kant, het waait en regent, kortom het is takkenweer ik hou de rust erin en verslaap op een flink aantal pijnstillers mijn hele vrijdag.

Zaterdag is het ook nog dit vreselijke weer en ik besluit ook nu nog te ont-stressen door een extra rustdag te nemen en wat te poekelen in mijn paleisje. Ik ga niet wandelen ben gewoon nog teveel gesloopt en volgens mij staat er ‘onbewoonbaar verklaard’ op mijn voorhoofd.

Mijn fietsfanaat vriendin doet mij een voorstel waar ik helemaal een kleur van krijg.

‘Zal ik zondag ochtend is even op die fiets van jou met die gereviseerde accu een rondje gaan rijden? Dan ga ik even via Hilversum naar s ’gravenland en kan ik kijken of die accu de moeite waard is oké?’ Natuurlijk stem ik toe. Dit is zo’n buitenkans waar elke fiets-stakker op zit te wachten.

Zondagochtend klokslag elf staat zij paraat. Storm en regen? Deze vrouw kan overal tegen. Zij moet van mij wel de originele accu mee nemen voor het geval dat. Ik vraag haar voordat zij opstapt’ wil je me bellen als er iets is?’ ‘Hoezo?’ Vraagt zij met guitige snoet, kom jij me redden dan?’ Ja, roep ik ongerust. Deze vreselijke vrouw lacht al mijn ongerustheid gewoon weg en meldt mij dat zij lid is van de ANWB voor fietsen. Ik heb de boodschap begrepen. Zo’n leuke man van de ANWB neemt natuurlijk zijn gereedschap mee en dat is tien keer leuker dan gered te worden door je vriendinnetje die in de stomende regen een fiets van 23 kg in haar mini voiture moet tillen. (Dat ik rug patiënt ben had ik al gemeld toch?) Ik zwaai haar uit en laat het allemaal achter mij. Ik zie wel wanneer zij terugkomt.

Na dik twee uur is zij weerom. ’Zo…’ zegt ze, dat was een lekker tochtje en… ik heb redelijk droog eenentwintig kilometer gereden op je gereviseerde accu.’ Ik  kijk haar verbaast aan en weet niet wat ik hoor. ‘Ik zou deze maar houden als ik jou was’ is haar advies en conclusie. Het enige dat je nog even moet vragen aan die fietsenmaker is waarom de blokjes blijven knipperen en het ding dus leeg aangeeft terwijl hij hartstikke vol is.

Ik zet een warme kop thee voor haar neer en bedank haar vanuit de grond van mijn hart, beloof dat ik dat Maandag meteen zal doen.

Gisteren was het zover. Ik moest vroeg in de ochtend eerst even naar het postkantoor om een pakje af te geven(weer iemand blij maken) en twee dikke bossen prachtige pioenrozen te kopen. Een voor mijn fiets testpanel lid en de andere voor het vrouwtje van de fietsenmaker.

Dan krijg ik nog even koffievisite, maar na mijn bezoek stap ik in de middag stoer op mijn stalen ros om naar Naarden te karren. Het is stralend weer en niet zo erg druk op de weg, dus ik ben er zo.

Zelfs de fietsenmaker kijkt op van het feit, dat zijn accu geen enkel blokje aangeeft. Dit heeft hij nog nooit meegemaakt! gelukkig heb ik mijn ouwetje bij me om hem te laten zien dat het display prima reageert op mijn antieke batterij. Hij schudt zijn hoofd en zegt’ Het enige dat ik kan bedenken is dat er tijdens de revisie een printplaatje is gesneuveld en dat hij het daarom niet aangeeft. Maar, zegt hij erbij dat kun je oplossen door de kilometerstand op te nemen en te kijken hoever je met deze accu komt, neem wel voor alle zekerheid die oude mee als reserve, dan kom je altijd thuis. Dat lijkt me een goed plan. Bovendien heb ik van mijn testpanel lid geleerd na al die jaren hoe ik moet schakelen met de versnelling  moet omgaan om op z’n voordeligst en makkelijkst kan rijden. Ik betaal de accu en ben tevreden.

Ik rij dan ook in rap tempo moeiteloos naar huis, alwaar ik verslag uitbreng aan de fiets ombudsvrouw en het kaartpanel.

Zo, nu ga ik het nooit meer over fietsaccu’s hebben. Wel ga ik er vanuit dat ik nog lang en gelukkig kan fietsen met een wel zeer voordelige accu en mijn oudje die gewoon bij mijn fietsje hoort. Ik heb gewoon een setje, net als twee bellen op mijn fiets.

 Groet J©sephientje