Home sweet home

Mijn leven thuis heeft zich, op twee koffers na die zich nog in de keldergewelven bevinden en wachten om uitgepakt te worden, redelijk tot zeer goed gestabiliseerd. 
Bijna alles heeft weer zijn eigen plek en is ingeruimd. Daar ben ik heel blij mee want het is toch even vreemd, wanneer je na ongeveer vijf maanden een eitje staat te bakken in je eigen koekenpannetje. Na veertien dagen quarantaine thuis heb ik het helemaal gehad met alle idioterie rond het Corona virus. Ik lijk wel een melaatse. De praktijk van de huisarts laat mij weten, dat nadere instructies aan de orde zijn na een telefoongesprek met de arts zelve en daarna mag ik alsnog op de praktijk komen om mijn verhaal te doen en mijn papieren achter te laten zodat zij een aansluitend verslag kan maken op hetgeen de Spaanse arts heeft beschreven over mijn ziekte verloop. Mijn bloeddruk wordt gemeten en na drie keer een error  op de moderne meter, komt de potige assistente een handje helpen met haar zoals ze zelf zegt 'magic hands.' Oké het werkt en mijn bloeddruk is nog steeds keurig. Mijn suikerwaarden worden geprikt ( nuchter en zo flauw als een ongezouten plakje rookvlees,) onderga ik alles lijdzaam. Suikerwaarden zijn een behoorlijk einde gezakt en ik mag mij gelukkig prijzen. Ik ga aan een nieuwe fase beginnen met mijn huisarts, die toch nog even om alles uit te sluiten mijn bloed wil laten onderzoeken op een aantal dingen. Ik vind het allemaal prima. Ook vindt zij dat ik een twee in één puf moeten hebben in de vorm van een disk, waar ook een ontstekingsremmer inzit. Zij schrikt van het feit dat ik bloed opgaf in mijn sputum op de ergste momenten van mijn ziek zijn, en legt uit dat alles wat echt kapot is in mijn longen, niet meer terugkomt, dus moeten we zien te voorkomen dat welke ontsteking dan ook de kans krijgt om nog verder schade aan te richten. Zij neemt mij heel serieus in deze en dat doe ik zelf ook. Tweemaal puffen per dag geeft mij meer adem en dringt eventuele ontstekingen terug. Ik was al héél blij met de Ventolin die ik van de Spaanse arts had gekregen. Ik ben dankbaar met en voor elk stuk goede zorg. Minder blij ben ik met de drukte in dit land. Ongelofelijk! Ik heb natuurlijk bijna acht weken min of meer op mezelf geleefd en kwam niet verder dan de wekelijkse bezoekjes aan de arts en de grootgrutter, maar mag sinds afgelopen donderdag zomaar de straat weer op, in mijn autootje springen en heen tuffen waar ik wil. Niet dat ik dat zomaar doe, want als er geen noodzaak voor is verspil ik liever geen druppel benzine.
Maar dringen en duwen, bij het gewone boodschappen doen? Dat vind ik zéér stuitend. het lijkt wel of bijna iedereen geeneens een kort lontje meer heeft! Dan het gezeur over Corona ( alsof er over niets anders meer gesproken kan worden) de stuipen van angst die sommige mensen in hun lijf hebben maken dat ik snel de rust opzoek, die ik in mijn eigen comfortabele en lichte appartementje heb gecreëerd. Ik wens al die negativiteit niet! 

Lieve mensen, gebruik je gezonde verstand, denk na en zet vooral de bril van angst af, het maakt alleen maar dat je steeds meer spoken gaat zien. Daar wordt de wereld en het leven niet vrolijker van. tenslotte zitten we allemaal in hetzelfde schuitje en moeten we allemaal roeien met de riemen die we hebben, pas je gewoon een beetje aan en 'go with the flow.' 

Ik weiger aan deze gekte mee te doen en richt mij op de positieve dingen in het leven en op het licht. Ik ga nog steeds voor vreugdevol en geniet nog steeds van de kleine en grote dingen.
Afgelopen zaterdag heb ik mijn balkonnetje weer zomer klaar gemaakt met de meest mooie plant die er is de 'Polygala Myrtifolia. ofwel' de vleugeltjesbloem.' ..... 

Dat wordt een zomer lang genieten van bijtjes die hierop afkomen en rondzoemen heerlijk!! Daar kan ik me nu al op verheugen.
Het was een wat rommelige week er gebeurde van alles. Goede en minder goede dingen, die allemaal bij het leven horen. Ik heb een afspraak op zondag om te gaan stoksjokken voor de eerste keer sinds tijden en mijn dierbare vriendin ( die eigenlijk een fiets fanaat en helemaal geen wandelfan is loopt solidair met me mee, fijn zo'n steuntje in de rug.) Om klokslag tien uur staan wij in de startblokken. Klok klaar, stok klaar en starten maar. Wij bofbipsen hoeven slechts de hoek om te lopen en dan staan wij op de hei en daar is het nog lekker rustig. Ben toch weer zo blij met de stokken die ik ooit zomaar eens kreeg van een dierbare vriendin en waar ik al tijden plezier van heb. Zij ondersteunen mijn stabiliteit. Met die stokken loopt het gewoon wat gemakkelijker en lijkt het of ik wat lichter en uitgebalanceerder loop. het belooft een verrukkelijke dag te worden, het zonnetje schijnt en een strakblauwe lucht verrast ons met een aangename wandel temperatuur. We genieten allebei met volle teugen en komen weer zoveel wonderschoons tegen onderweg.

Het is een feestje om lekker te lopen hoewel ik zo af en toe moet rusten op een bankje vanwege hevige neuropathische pijnen in mijn voeten en benen die mij behoorlijk parten spelen. Vrouwmoedig loop ik door de pijn heen en geniet van elke seconde. Het insect op de foto is denk ik een libelle soort die zich van vrij dichtbij door ons laat fotograferen.Wie het weet mag het zeggen, maar ik ken het niet en heb het ook nog nooit in mijn leven gezien??. Wat een heerlijk begin van de zondag en hoewel ik inmiddels loopt te gieren van de pijn, haal ik de eindstreep en drinken wij koffie bij haar. Daarna ben ik op over en uit en ga met een stevige pijnstiller een paar uurtjes de pijn eruit slapen. Dit had ik toch even voor geen goud willen missen, dinsdagochtend gaan we weer, opbouwen heet dat. Het moet gaan lukken. Ik bijt me erin vast. Nu ga ik maar eens even aan een strijkklusje. Tja.. moet ook gebeuren. Mooie maandag allemaal.
Wordt vervolgd.

J©sephientje