Afgelopen weken zat heel Nederland in een hitte golf dus liep iedereen te hijgen en te puffen en kwam ik ook niet echt tot iets. Nu regent het pijpenstelen. Het regent warm water in een kort maar krachtige bui… Wat een verademing deze afkoeling, het gras, de bomen en planten, maar ook de mensen snakken hiernaar en terwijl het in andere delen van het land al geregend heeft, hadden wij nog geen druppel gehad, de hitte neemt weer de overhand, het is tropisch warm en nu na dat buitje erg benauwd.
Het zijn een beetje rare weken waarin ik van alles te doen heb, maar gek genoeg lijkt het, of ik niet toe kom aan waar ik nu juist wel aan toe wil komen en dat is schrijven, tot nu toe heb ik aardig wat pogingen ondernomen, die net zo hard mislukte. Dat wordt min of meer opgelost door het leuke bezoek dat ik gisteren had. Zij geeft me het laatste zetje in de goede richting en heeft niet in de gaten dat dit me heel goed doet. ik heb er na al die zieke en vermoeide weken weer energie voor en zin in. Door alles wat erin en rondom mij gebeurde was ik even de balans kwijt, maar nu heb ik alles weer op rit en regel en daar voel ik mij goed bij. Noodgedwongen heb ik mijn hele eetpatroon om moeten gooien en hou mij daar strikt aan met als resultaat dat ik mijn diabetes onder controle begin te krijgen en ook nog eens vier kilo of iets meer kwijt ben. Jippie, daar word ik blij van.
Ik heb weer een aantal leuke ideeën voor het boekje van ‘Hare lolligheid.’ voor wat betreft de scenes van het kinderboek waar ik met frisse moed tegenaan ga, de spulletjes liggen al klaar.
Oh, wat kun je als schrijver toch onzeker zijn over je pennenvruchten. Maar mijn proeflezeres, die taalkundig een kei is, lacht om de versjes die ik geschreven heb en roept telkens weer oh wat leuk Jo! Het heeft zeker potentie en het gaat er komen, dat is iets waar ik geen seconde aan twijfel of aan getwijfeld heb. Het is nog best veel werk, want de scenes maak ik allemaal zelf met de hand. Veel knip, plak en priegelwerk, maar oh zo leuk om te doen nemen best veel tijd. ik trek me straks dan ook weer braaf terug In m’n bubbel. Ik ben heel dankbaar voor alle lieve hulp die ik van alle kanten krijg. Wij hebben een hele leuke middag gehad samen.
Dat straalt van de foto’s af die wij tijdens de lunch bij ‘Delifrance’ maakten. Wat is het toch fijn met jonge mensen om mij heen, ik leer zoveel van ze.
Iets heel anders...
Twee weken geleden, struikelde een van mijn leuke buurvrouwen, die dik in de tachtig is, over eens steen die los op het pad naar de tuin lag en voor een groot gedeelte omhoog staat. De steen wordt door de wortels van de grote boom die daar staat omhoog gedrukt. Wij, vriendin F en ik, zaten in de tuin aan ons 'Happy hour' en hadden net een glaasje wit ingeschonken toen we het zagen gebeuren. De onfortuinlijke lieverd kwam met een klap op haar hoofd terecht en had een aardige diepe snee boven haar wenkbrauw.
Ze bloedde als een rund. Gelukkig heeft F altijd van alles bij zich, dus konden wij haar eerste hulp verlenen. De taken waren verdeeld en F is een verdomd goede aangever. Nadat de gevallen vrouw met haar hoofd op mijn plaidje lag en gelukkig bij de tijd was, kon ik met stelpen beginnen en met het samenknijpen van de wond terwijl F de ambulance belde. Ik stond voorovergebogen en vroeg F om een stoel die zij meteen aanschoof bij het hoofdeinde van de patiënt, waar ik tijdens het dichtdrukken van de wond op kon gaan zitten. Doordat het altijd heel lang lijkt te duren eer zo’n ambulance er is, begon mijn lichaam te trillen vanwege de gekke houding waarin ik gebogen stond. Nu ik zat, kon ik haar beter helpen. Wij hielden haar bij de les en toen de ambulance arriveerde was het bloeden zo goed als opgehouden en zaten de wondranden tegen elkaar.’ Keurig werk dames’ zeiden de ambulance broeders en controleerde haar in de auto. Ook belden zij haar huisarts die haar toch moest gaan hechten en plakten zij een dikke pleister op haar gehavende hoofd.
‘Breng jij haar naar de huisarts?’ vroeg een van de broeders aan mij.’ Doe ik’ antwoordde ik. En nadat wij haar voorzichtig in mijn autootje hadden geschoven vroegen de broeders met een grapje of ik niet bij hen in dienst kon komen, lachend reed ik met de lieverd naar de huisarts die speciaal voor haar was komen opdraven. Wij werden hartelijk ontvangen en inderdaad, tante dokter constateerde dat die diepe snee gehecht moest worden. Uiterst voorzichtig door de arts geholpen klom de gewonde dame op de behandeltafel. ‘U krijgt twee prikjes van mij, dat verdoofd en dan gaan wij deze snee weer mooi dichtnaaien zodat er straks niets meer van te zien is.’ Sprak de dokter kordaat.’ Kom er maar even bij’ zeg ze tegen mij, dan kun je mij even assisteren, ik hechten, jij deppen.’ Ik vind het allemaal prima. Ik heb hier geen moeite mee. Binnen niet al te lange tijd heeft mijn lieve bejaarde buuf een kleine rits in haar hoofd. Pleister erop en klaar. Ze heeft geen kik gegeven de knapperd. Met een vervolgafspraak in mijn zak en een hele goede indruk van deze bekwame arts rijden wij even later richting huiswaarts. Wel heb ik haar moeten beloven een beetje op de dame te passen. Dat doe ik, ik waak over haar alsof het mijn eigen moeder betrof.
De week daarna, mogen de hechtingen eruit vier stuks in totaal ook hierbij verleen ik assistentie door haar prachtige grijze haar omhoog te houden. Ze doet het meer dan fantastisch.
Dat doe ik geloof ik wel.
J©sephientje
Reacties
Een reactie posten