OCHTENDMIST

Er hangt een dikke mist over de vallei, je ziet de overkant niet meer en ook de dorpjes tegen de heuvels zijn ondergedompeld in dit mooie natuurverschijnsel waarin de wereld verstild lijkt. Tegen koffietijd is de mist meestal verdwenen en hebben wij hier een strakblauwe lucht met een Spaans lente temperatuurtje van zo'n 22 graden.
Ik heb schrijfweek, wat zoveel wil zeggen, dat ik mij gedisciplineerd over de versjes voor mijn in het najaar uit te komen kinderboek 'de barones von habeniks' ga buigen, om te schrappen, te schaven en met woorden te goochelen net zolang tot ik tevreden ben en dan mag het naar de redactie. Wanneer ik in mijn  schrijfbubbel zit, heb ik geen oog en aandacht voor mijn omgeving. En sluit ik mij soms even helemaal af. Dat is kennelijk nodig om tot het gewenste resultaat te komen. Ik vind het heerlijk en geniet.
Er zijn momenten dat ik ook een soort van mist in mijn hoofd heb en op die momenten, dan lukt het schrijven gewoon niet. Dan sta ik kennelijk in de Niks modus. De niks moet en niks mag modus. En die sla ik ook niet af, want dat is ook wel eens prettig. Ik heb dus nu een week van schrijven, eten slapen. SES zeg maar. 
Er gebeurt wel van alles om me heen. Er wordt hier keihard gewerkt in de olijfgaard, want de bomen moeten gesnoeid worden, dat is een hele klus, want het zijn een heleboel bomen en wat ik ervan begrepen heb is het snoeien van zo'n boom een tak van sport op zich. Het hart van de takken moet worden verwijderd opdat het zonlicht binnen kan dringen in de kern en ze de warmte en de rest van wat ze nodig hebben op kunnen nemen. De natuur draagt er zorg voor dat de boom uitloopt gaat bloeien en uiteindelijk vrucht draagt

 Het zal straks in april een wonderschoon gezicht zijn wanneer de bomen in bloei staan en er een soort van witte bloemenwaas over het land in de vallei hangt.


 Ik voel me hier nog steeds op mijn plek, geniet van de simpelheid van het leven, de stilte en de rust. Hoewel het ook wel eens onrustig kan zijn. 
Soms tuft de rentmeester met zijn kleine tractor met aanhanger voorbij om de gesnoeide takken op het stukje land dat daarvoor geschikt is te verbranden. Het oude weg en laat het nieuwe maar weer komen. Dat is de cirkel van het leven. 

Een vreugdevuur wordt ontstoken en de aarde gezuiverd opdat er weer nieuwe en vruchtbare grond ontstaat.

Wanneer de wind deze kant op staat horen wij hier het geluid van de trein... een langgerekt toeeeeeeeett en het gedender van de wielen over de rails. Het stoort mij in het geheel niet.
Wij hebben een soort van vast patroon hier. Op vrijdag worden de boodschappen gedaan en de kasten aangevuld voor het weekeinde, wasjes hangen te drogen in het zonnetje. Wij boffen met 22 graden 

Het leven is goed, het kabbelt voort, geen enkele haast, alles op z'n tijd.Ik zorg goed voor mezelf, kook regelmatig en maak mooie bordjes op 
                                   
Ik geniet van alles wat het leven mij ook hier weer te bieden heeft.
De prachtige omgeving waar ik geen genoeg van kan krijgen en zo af en toe ook even in het zonnetje mijn vitamine D aanvullen.

            Wanneer de avond valt in de Albaida vallei en het loopt tegen het weekeinde, dan gaan wij met z'n drietjes naar de stamkroeg van de familie in het dorp. Zo leuk! Een aantal mensen zitten hier een drankje te doen op het terras, weliswaar met de jas aan, maar toch.

Ik hou van dit mediterrane leven 

Binnen in de kroeg ( echt Spaans lekker vel blauw licht) wordt ik me gewaar in de spiegel van het toilet, dat ik tegenwoordig beter 

uitkom bij kaarslicht. Maar niemand let hierop. Aan de bar zitten een paar mannen die kennelijk tegen elkaar op snoeven want het gaat steeds harder. Iedereen rebbelt in het snel Spaans. Onverstaanbaar voor mij, hoewel ik aardig wat begin te verstaan. Ik mag de bestelling opgeven in het Spaans. Jaja... En het lukt! Wij krijgen het gevraagde. Het leuke van zo'n avond is, dat je zo lekker kunt bomen. Gewoon lekkere gesprekken kunt hebben. Aan de wand hangt een spiegel, met het label van mijn eigen merk rare whiskey.. De enige echte ...   

En dan te bedenken dat ik helemaal geen Whiskey lust... hahaha.
Gisteren was de familie even weg en mocht ik het fort bewaken. Het was doodstil hier en ik heb heerlijk zitten schrijven en weer een aantal versjes kunnen versturen. Ik kon me goed concentreren en het lukte, ik heb ook weer een aantal dingen geleerd die ik op mijn laptop nog niet kon. Dus het mes snijd aan twee kanten en toen het spul tegen etenstijd thuiskwam hebben wij heerlijk nog even bijgekletst en buiten aan het buiten schrijftafeltje wat gedronken totdat de zon onderging. Wat meer kan ik mij op zo'n moment en met zo'n uitzicht wensen? 

Ik ga nu even afwassen, mijn eten voorbereiden, verder met mijn versjes, siesta houden en nog even proberen om daarna buiten in het zonnetje te zitten. Mooie invulling van een zonnige zondag. Hasta luego.

Wordt vervolgd: 

J©sephientje.