Een update vanuit Albaida

Kijkend naar deze foto wordt mijn hart warm en voel ik me weer zo'n gelukkeling. Nee, ik heb niet hoeven wennen hier, ik ben hier en hoe. Zo dicht in en bij de natuur dat ik er soms ontroerd van raak. Zelfs dieren voelen dat. Wanneer ik in de ochtend vaak zingend opsta, zingen de vogels ook hun hoogste lied en als ik dan het keukenraam openschuif en zij zingen voor mijn huisje in de boom, dan weet ik dat ik ook hier op mijn plek ben.
De kat des huizes een Siamese ouwe taart met de schattige naam Nona, vond het gisteren nodig om ook eens een een goed gesprek met mij aan te gaan.
  
Ontboezemingen of ontpoezemingen. 
U mag het zeggen
En ja, ik ben nog steeds allergie's voor katten, maar heb hier nagenoeg bijna nergens last van. Misschien omdat de lucht hier buiten veel schoner is? Geen idee en dit was zo schattig. Ze ging breeduit tegenover mij zitten om mij vervolgens strak aan te kijken en toen ontspon zich een heel leuk en gezellig gesprek. Eindigend met haar kopje onder mijn oksel en haar bovenlichaam op mijn volledige rijke gemoed. 
De vreselijke spierpijnen in mijn armen worden, lijkt het iets minder, zelfs mijn rug (terwijl ik nog niet echt in beweging kom vanwege mijn schrijfwerk) lijkt minder pijn af te geven. Ik moet wel zeggen dat ik hier naar oud (Spaans?) een abuela huismiddeltje als hulp heb. Het is niet echt lekker, maar het werkt. Ik begin de dag op m'n nuchtere maag met een flinke theelepel olijfolie vanuit deze olijfgaard. Dit bevat geen enkele chemische toevoeging of wat dan ook dit is puur natuur! en komt zo van het onbespoten land. 
Daar gaat een glas vers geperst sinaasappelsap achteraan. Een goed begin van de dag zou ik zo zeggen...

Hoewel de stilte hier vaak te snijden is en ik daar helemaal blij van wordt, was het een paar dagen behoorlijk onrustig. Er waren jagers in het lagergelegen gebied en die schoten met hagel op konijntjes en ander wild wat daar rondloopt of vliegt.  Ik hou niet van jagers en zij kennelijk ook niet van mij. Elke keer als ik het geknal steeds dichterbij hoorde vloog ik naar buiten en schold ik die onverlaten de huid vol (in het Jordanees uiteraard.) in niet mis te verstane klanken. Dan was het weer even stil en vervolgens kreeg ik de volle laag op het dak van mijn huisje, waar zonnepanelen op staan. Hetgeen een geluid gaf alsof er een ijzige hagelbui op het dak ratelde met het verschil dat deze hagel uit geweren kwam. Ik werd steeds kwader en onrustiger temeer daar ik alleen op het terrein was. De kleine kogeltjes floten mij om de oren.Schelden hielp niet, maar ik was blij dat mijn landlord en lady tegen de avond thuiskwamen en Willem er in het (fatsoenlijk) Spaans ook nog even een flinke scheldpartij tegenaan gooide. Willem is twee meter ongeveer, dus die werd niet alleen gehoord, maar ook gezien door deze idioten, waardoor het niet lang daarna ophield en zij vertrokken.  Mijn land lady greep hierop kordaat in,  de volgende dag ging zij haar beklag doen aan de burgervader van dit stadje. Dit moest afgelopen zijn. Het leek wel oorlog. De burgervader gaf haar het telefoonnummer van de boswachter en deze kwam in zijn groene Co de boswachterspak om een kijkje te nemen en luid te oreren over het voorgevallene. Daarna keerde de rust weer en tot nu toe is het zo gebleven. Ach dit heb ik ook weer overleeft en zo af en toe wat reuring in de tent, mag ook wel een klein beetje. Ik leef hier het mañana leven, alles lekker op het gemakje. Ik hoef me verder nergens druk over te maken en alles gaat bijna als vanzelf. Behalve mijn gaskachel die plots bedacht  dat het des avonds om 22.00 maar bedtijd moet zijn en er vervolgens de brui aan geeft. Klein plofje en uit is het met de pret. Maar deze slimme meid is daar mooi op voorbereid. Ik heb toevallig een citroengele warm waterzak in mijn grote koffer gepropt en daar heb ik nu profijt van. 
Net als van het fluitketeltje

dat in mijn poppenhuisje staat, want de geiser zeg zo af en toe ook 'doe het lekker zelf' die heeft een klein beetje kuren, maar daar laat ik me niet door in de luren leggen. Ik laat gewoon als tegenoffensief de fluitketel de boventoon voeren. 
Dus stapte deze in een lekker warm bedje gisteravond laat en deed ik de vaat ook op de ouderwetse manier. 
Fluitketeltje heet, fluitketeltje koud. Sopje afwassen en klaar is Klara.
Doordat wij eergisteren met zijn drietjes even boodschappen gingen doen en naar het gemeentehuis moesten, heb ik een glimp opgevangen van dit alleraardigste schone en sprookjesachtige stadje. Helaas had ik op dat moment geen camera bij me, maar landlady en ik gaan nog een keer terug om van de kleine schattige straatjes plaatjes te schieten Dat beloof ik u.
Verder vind ik het een grote luxe om zomaar na het bezoekje en de boodschappen lekker even op het terras ergens, bij te komen met een glaasje wit. Dat kan en mag hier allemaal. Het leeft een stuk makkelijker als in het jachtige kleine Holland waar het lijkt alsof iedereen haast heeft en mee moet doen aan de rat race. Ik hoef gelukkig niet meer en voel mij er wel bij.
Beetje poekelen, keutelen, huisje op rit en regel houden. Lekker eten en een glaasje wijn op z'n tijd, is veel beter uit te houden voor deze BN'er ( lees bejaarde Nederlander.)
Ik ben heel benieuwd wat men van mijn achterflaptekst vindt en een beginversje... Ik heb het doorgemaild en krijg na het weekeinde uitsluitsel hierover, dus duim maar even mee dat het goed bevonden wordt, vast bedankt allemaal. Het blijft leuk om te doen, het is elke keer voor mezelf ook weer een verrassing wat er uit mijn pen komt.

Gisteravond was de maan zo mooi, die staat loodrecht tegenover mijn huisje daar moest ik natuurlijk wel even wat plaatjes van schieten. 
Er zat gisteravond een wonderschone halo om de maan die vanavond vol is. 

 

Wie weet wat ik vanavond laat weer voor mijn bescheiden lensje krijg?
Zo, tijd om maar eens even onder de pomp te gaan, het heeft even  kort geregend hier, maar daar is grootvader zon weer om de aarde op te warmen. De familie is ook weer op honk, ik ga mijn vege lijf maar eens kuisen.

Hasta pronto adios

allemaal tot de volgende J©sephientje...