Josephientje 2019/2020

Mijn drama Queen vriendin beleeft weer iets, dat als een film aan mijn geestesoog voorbij trekt, ik kan het niet laten en neem de pen ter hand. Vriendin gaat op ziekenbezoek bij een lieve vriendin die meer dan een beetje ziekkies is maar in de nadagen van haar leven toch nog de moed erin houdt. Nog steeds van de kleine beetjes kan genieten die haar toevallen en onder geen enkel beding wil missen. Na de ochtendkoffie met gebak oppert dramavriendin om samen met zieke vriendin op stap te gaan ‘ ken je lekker nog effe een fris neussie haalluh skat.’ Zogezegd zo gedaan. Eerst moet zieke vriendin in de kleren gehesen worden, hetgeen op zich al een zware opgaaf is, want dramavriendin is dit soort verzorging niet gewend, dus? Mag het ietsje langer duren alsjeblieft? Dramavriendin heeft een longprobleem en is hier al bijna van buiten adem. Vervolgens moet zieke vriendin in de rolstoel gezet worden en gaan de dames na een uitgebreide check ‘heb je, je huissleutels en autosleutels...

Zondag op mijn eigen eiland. Op mijn computerscherm komt de ochtendzon op, die de duisternis van de donkere nacht zachtjes verjaagd. Het begin van een gloednieuwe dag. ‘He?’ hoor ik u zeggen ‘hoe is dat nu mogelijk?’ Ik schreef het al eens eerder, de techniek staat voor niets. Ik heb namelijk een zelfdenkende computer die niet alleen met zijn tijd meegaat en het automatisch verspringen van zomer naar wintertijd volledig zelf regelt, maar ook de wisseling van dag naar nacht laat zien. Het blijft mij fascineren. Eerst had ik een mooie aanblik op mijn scherm van een groot stuk zandduin in een woestijn, ook dat wisselde van dag naar nacht, je zag als het ware de zon ondergaan in de woestijn. Prachtig, ik kon er geen genoeg van krijgen. Totdat mijn eigenste computer bedacht dat het uitzicht van mijn beeldscherm maar eens vernieuwd moest worden. (Had hij dorst gekregen van al dat zand?) Er kwam een nieuwe update met nog meer leuke technische snufjes en daar hoort...

Goedemorgen allemaal op deze mooie en stille zondag morgen. Eerst maar eens even een kopje koffie voordat ik u wederom ga lastigvallen en bijpraten over het wel en wee van Josephientje in de afgelopen twee weken. Ik had nog niet eerder de tijd en de rust genomen om een blogje op papier te zetten, maar vandaag heb ik een belofte aan mezelf gedaan om, hoe dan ook, te gaan zitten en te schrijven.  Ik ben hard op weg nu. Dit is slechts het begin van een aantal weken waarin ik in een soort van tornado ben terechtgekomen die nog na dendert en die voor mijn gevoel zich nog tijdje zal voortzetten voordat de echte storm weer gaat liggen. Maar dan zit ik op een hele andere plek. Daar ga ik later over schrijven.  Deze wervelstorm, begon met zachte warme aangename passaatwinden die vervolgens alsmaar feller en kouder werden en overgingen in een kille nietsontziende cycloon die alles probeerde onderuit te halen wat in zijn blikveld kwam. Maar laat mij beginnen bij de dankbare koester...