Josephientje 2019/2020

Afgelopen zaterdag de achttiende januari begon het te regenen,  hele dikke druppels kwamen als kristallen naar beneden. Er kwam een flinke wind opzetten en wij mochten getuigen zijn van de  hartstochtelijke vereniging tussen vader hemel en moeder aarde in de vorm van bliksem en donder. Het was echt slecht weer. Vooral aan de kust hebben mensen veel overlast van dit ongemak ondervonden. Natuurgeweld is nog steeds iets dat wij onderschatten en wanneer je, zoals ik nu in de heuvels van een vallei zit, kan het behoorlijk angstaanjagend zijn. Ik heb daar niet zoveel last van en voel me in het kleine huisje waar ik zit behoorlijk veilig, bovendien hebben ze hier een degelijk Hollands afwateringssysteem met roosters en diepe putten. Er blijven  natuurlijk wel wat plassen staan, maar overstromingen blijven uit. Ik verschans me in mijn fort waar mijn kacheltje snort en het lekker warm is. Er zit voldoende eten in de koelkast en de diepvries zit vol. Ik ho...

Mijn ladylike vriendin, u weet wel zij van de plastische chirurg. Zie mijn blogje 'ijdelheid u naam is vrouw' heeft het druk en rijdt met haar schattige autootje van hot naar her om alles binnen een bepaald tijdstip op rit en regel te hebben. Zij hoort na het benzine tanken, want dat moet ook op tijd gebeuren, een rare tik op het achterzijkantje van haar voiture waar ze eerst geen acht op slaat, maar na een paar minuten begint het haar te irriteren.  'Hee? dat is een raar tikje' mompelt zij in zichzelf en manoeuvreert het voertuig naar de vluchtstrook. Na een kleine rondom inspectie, ontdekt zij dat het klepje van de benzine tank niet dicht zit en tijdens het rijden tegen het kontje van haar autootje aantikt. Ze moppert een beetje in zichzelf, geeft het ding een klap, dicht, tik, zet haar gevaren lichten uit geeft richting aan en keert rustig terug de snelweg op..  Rij, rij... dan maar iets minder haastig. Maar na een kort poosje komt ze tot de ontdekking dat haar aut...

Geloof het of niet, maar ik ben vandaag precies een maand hier. 17 dec 2019 ging ik het avontuur aan en vandaag realiseer ik me, wanneer ik op de kalender kijk, dat het precies een maand geleden is dat ik hier mijn koffer uitpakte en mijn eerste nacht hier sliep. Ik stapte hier op een prachtige manier een nieuw millennium in. En nu na de eerste zeventien dagen van 2020 besef ik dat ik hier al een maand rondloop en het nog steeds wezenloos naar mijn zin heb. Mij bevalt het mañana gevoel prima. Maar waar ik hier nog het meest van geniet is de stilte wanneer ik s'ochtends opsta, mijn schuifpui open doe en ik elke ochtend weer getrakteerd wordt op het gezang van de Spaanse vogeltjes die zo rap zijn, dat ik ze niet gefotografeerd krijg. Spaanse zangsijssies...ofwel zussies van de Hollandse Mussies. Een lust voor mijn gehoor deze vroege opstaanders. Wanneer ik mijn sinaasappeltjes uit de krat ( lekker koud) heb gevist dat voor de deur staat, ga ik ook mijn dag zingend beginnen. Ik he...

Kijkend naar deze foto wordt mijn hart warm en voel ik me weer zo'n gelukkeling. Nee, ik heb niet hoeven wennen hier, ik ben hier en hoe. Zo dicht in en bij de natuur dat ik er soms ontroerd van raak. Zelfs dieren voelen dat. Wanneer ik in de ochtend vaak zingend opsta, zingen de vogels ook hun hoogste lied en als ik dan het keukenraam openschuif en zij zingen voor mijn huisje in de boom, dan weet ik dat ik ook hier op mijn plek ben. De kat des huizes een Siamese ouwe taart met de schattige naam Nona, vond het gisteren nodig om ook eens een een goed gesprek met mij aan te gaan.    Ontboezemingen of ontpoezemingen.  U mag het zeggen En ja, ik ben nog steeds  allergie's  voor katten, maar heb hier nagenoeg bijna nergens last van. Misschien omdat de lucht hier buiten veel schoner is? Geen idee en dit was zo schattig. Ze ging breeduit tegenover mij zitten om mij vervolgens strak aan te kijken en toen ontspon zich een heel leuk en gezellig gesprek. Eindi...